K A R VE Ç O C U K
Sen kar altında uyuyan çocuk,
Uyan, kalk, koş, yaklaş güneşe.
Ne olur azacık neşe,
Ver bize, ne olur güzel yavrucuk…
Bu kara gözler ne, matemin mi var?
Paçavra yığını elbiselerin..
Elbette her şeyden önce gözlerin…
Ve insanı isyan ettiren bu kar.. Bu kar…
Çevrende dolaşan ruhsuz ayaklar
İnsan mı? Ne çare gezinen bizler.
Kan gölü olarak çoğalan izler,
Ve yavruyu örten bu kar.. Bu kar…
Yağma kar, bak işte üşüyor çocuk,
Yaz günü yaprağa çiğ düşmüş gibi,
Doğmadan bir çiçek ölürmüş gibi,
Açmadan kuruyor bu tomurcuk…
Kar altında sessiz ölüyor çocuk…
Edip KEMÂL