BOZKIRIN YOLBAŞI TÜRKÜSÜ
Ahmet URFALI
Gökyüzünde bir hümadan doğdum ben bahar yağmurunun ardından
Ad verme törenimde ezanı sözün bilgeleri okudu sağ kulağıma
Sol kulağıma hikmetin uluları fısıldadı kameti
İlhamımı aldım beşiğim sallanırken dinlediğim ninnilerden
Ve bir gazinin görmeyen gözlerinden baktım seferberlik günlerine
Bozlaklar ezgilendi aşk mağduru gönüllerde duydum ağladım
Görkemli hayallerin ışığına yürüdüm çetin çığralardan geçtim
Ve eksik kalmasın diye güzelliğin geleceği
Gerçeğin gün ortası aydınlığından yoksun kalmasın diye vadiler
Bir Köroğlu avazı salıp karanlık koyaklara yiğitliğin narasından
Dağ duruşlu erlerle kutlu toprağa diz vurup geldim
Çağrısına uyarak çıplak ve yalnız bozkırın
Yelesinde teri buğulanan soluğu alevli atlara binip
Nal sesleri ile poyrazı yarıştırdım karayelle güreştirdim
Geç göverse de meşeleri tez geçse alca güllerin vakti
Sürükleyip getirdim bozkıra hasretlerin adı olan yeşili
