İRAN ÜZERİNE

Bu durum İran’a, coğrafyasının dayattığı bir kötü kaderdir. Türk ve Arap milletleri gibi iki kadim büyük millet arasında kalan köklü İran devleti dengeleri çok iyi kullanarak günümüze kadar gelmiştir.

Bütün tarih boyunca, en az iki büyük tehdit altında yaşayan İran bu tehdidi kullanarak ahalisine nefret ve korkuya dayalı milli şuur yüklemeyi başarmış, etnik kökeni ne olursa olsun bütün İranlılar aynı siyasi hedefe şuur ve inatla kilitlenmişlerdir.

Milli kimlikleri ve menfaatleri uğruna şeytanla bile işbirliği yapabilecek bir siyasi yeteneği milletçe geliştirmiş, kavramış ve ustalıkla uygulayagelmiştir.

İran halkı çok geniş bir iştirakla bu şuuru paylaşırken Türkiye’nin siyasi elit camialarında bile bu gerçeğin anlaşılmamış olması, üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir husus olarak değerlendirilmelidir.

İran, tüm merkez devletlerin Türkiye karşıtı politikaları gereği üzerinde ittifak ettikleri “Türkiye’yi Osmanlı coğrafyasından ayıracak İran, Kuzey Irak, Kuzey Suriye hattını oluşturmak” için adım adım ilerlerken Ankarayı temsil eden bazı müsteşarların, İran’a “bölgesel sorunları gel beraber çözelim, küresel aktörleri bu işe karıştırmayalım” demesi gerçekten insanı dehşete düşüren çocukça bir romantizm olarak karşımıza çıkmaktadır.

Türk Hariciye hafızası bu konuyu bilmeyecek bir hafıza değildir. Konu hafızamızda fevkalâde iyi bilinir.

Burada sıkıntı ilgili müsteşarların milli hafızaya karşı beslediği güven bunalımı noktasında düğümlenmektedir.

Mutfakla servis arasındaki bilgi akışı ve güven sıkıntıları zaafiyetlerimizin ana kaynağını oluşturmaktadır.

Türkiye, hızla bu güven sıkıntılarını aşmak, özellikle dış politikada, siyasi ve entelektüel bütün yapının uyumlu bir duruş sergilemesini sağlamak zorundadır.